Reclaim the Middle Ages

Njerëzit e dushkut (lisit), ata origjinalët. Ne, pra. Kjo ninullë e zonës së Kosovës gjendet në librin "Këngë popullore lirike (Ninulla)" të mbledhur nga Anton Papleka. Specifikimi i djepit të bërë prej druri dushku, druri dallues/i shenjtë i evropianëve vendas, ku ne jemi ndër më të lashtit, është i rëndësishëm si provë ndaj vetëdijes sonë racore/kombëtare në jetën e përditshme ndër shekuj. ************ Nina-nin’ djepin me dushk Nina-nin’ djepin me dushk, marsh i nuse me iqind krushk! Nina-nin djepin e bardhë, u rritsh me nanë e u rritsh me babë, u rritsh me krenë edhe me bajraktarë! Nina-nina, nina-nina, e shkofsh jetën me shum’t’mira, e dalsh n’bjeshka e n’rudina! E nina-nin’, ty t’pastë nana, nu t’l’e nana pa tre mitana, e ty s’ta le xhepin pa franga. Nina-nin, Zoti të rritë, t’i vnon nana dhent’dhe dhitë, del rudinave për gjith’ditë, tuj vikat’ dhe pushk’tuj qitë. Nina-nin, po t’përkundi, djali i dadës, ty t’marrt’gju

"Vallja e shpatave ose valle arnaute" - nga Jean-Léon Gérôme, 1885 Folkloristi Spiro Dine shprehet si vijon për praninë e shqiptarëve në Misirin e largët (Egjipti sot) nën kohën e perandorisë otomane: “...për fat të mirë atë kohë, ndodheshin edhe shqiptarë shumë në Egjipt, ngado të shkoje, do të piqje shqiptarë. Karakollët e Kajros qenë plot me gegë e toskë. Këngët e vallet nuk reshtnin: bozuku, tamburaja, bakllamaja buçitnin në të katër anët, na dukej sikur gjendeshim në Shqipëri; tregu i armëve , përveç shqiptarëve tjatër nuk kish, më të shumët gegë myslimanë e të krishterë mirditas, prandaj gjeta kohë të mbledh nga të dy anët (dialektet) prej gegëve dhe toskëve.” (nga vepra e tij “Valët e detit”, cituar nga Gjergj Zheji në librin e tij “Folklori shqiptar”). (Në foto, një "arnaut" në Kajro (looking yll :-), dhe Muhamed Pasha i Egjiptit që ndërton një flotë të re.)

“Një indian i Amerikës po vizitonte qytetin e Nju Jorkut. Teksa ecte me një mik pranë qendrës së Manhatanit, indiani e ndali papritmas mikun dhe i pëshpëriti: “Prit! Po më zënë veshët një brumbull.”. Miku nuk i besoi. Një brumbull?! Në mes të Nju Jorkut?! E pamundur! Kakofonia e tingujve prej taksive që kalonin, burive të paduruara, britmave të njerëzve, frenave që çirreshin, dhe hungërimës së metrove e bënte praktikisht të pamundur të dëgjoje brumbull, edhe sikur të ishte ndonjë aty afër. Por indiani ngulte këmbë. E ndali mikun dhe nisi të ecte zigzag në rrugë e trotuar me kokën përulur mënjanë e duke mbajtur vesh. Pastaj, në një bllok të madh çimentoje ku rritej një pemë, e gjeti më në fund brumbullin dhe e kapi që ta shihte edhe miku. I mahnitur, miku e pyeti si qe në gjendje ta dëgjonte atë brumbull. Atëherë indiani shtiu dorën në xhep, nxori që aty ca monedha, i ngriti deri tek ijët dhe i hodhi në trotuar. Gjithë turma e njerëzve aty ktheu kokën drejt tyre. “E gjitha varet n