Malli i atdheut
 |
| Pamje nga Xhelezaj, Kavajë |
"Kur vete njeriu, i lirë e i vetëm, larg atdheut – viset e reja, ndryshimi i
zakoneve, ëmbëlsia e udhëtimit e një mijë gjëra që vihen re ndër popuj të huaj,
të gjitha këto ta përgëzojnë zemrën e të bëjnë jo të harosh Shqipërinë, po të
mos të vejë tek ajo aq dendur mendja. Më tutje, si ngopen sytë së pari
ndryshime, gazi shuhet pak nga pak. S’di ç’të mungon, s’di se ç’të duhet.
Një
hije trishtimi ta mbulon fytyrën; e, pikë së pari herë-herë, mbastaj më dendur
e më në fund shpesh e pothuaj kurdo e kudo, kujtimi i prindërve, i miqve e shokëve,
kujtimi i dheut ku u lindëm e u rritëm, ku qajtëm foshnja e ku lozëm djelm,
kujtimi i atyre maleve larg të cilëve nuk rron dot mirë një shqiptar, kujtimi i
kombit, që, me gjithë ca të liga që ka, është kombi ynë, e më tepër kujtimi e dëshira
e etja e gjuhës sonë ta shtrëngojnë e ta dërrmojnë me të vërtetë zemrën. Ah,
malli i Shqipërisë, malli i atdheut të dashur, i shenjtë mall e dashuri e
shenjtë, kush është ai shqiptar që s’e ka pasur ne dhé të huaj! Duhet të jesh
jashtë Shqipërisë, e të jesh larg, për të kuptuar se ç’forcë e ç’bukuri të ëmbël
ka për veshët kjo fjalë: Shqipëri! Ajo më e zbrazura letër, ajo fjala më e vogël,
na sjell, kur vjen nga Shqipëria, një gaz të parrëfyeshëm, se na sjell si një
copë të atdheut..."
Nga Faik Konica (15 mars 1875 - 15 dhjetor 1942)
Comments
Post a Comment