Kalorës kohësh moderne / A knight of modern times

(Ky artikull është pjesë e një serie artikujsh që janë synuar për t’u botuar edhe në faqen “Unë Besoj” (http://unebesoj.org/), me qëllimin dhe shpresën e sjelljes së shembujve të denjë të burrërisë, kaq e nevojshme për t’u ripërtërirë në ditët tona.) 

Arnaud Beltrame (shqip. Arno Beltram) atë ditë e kishte menduar të zakonshme. Fundja, ditët e tij të tilla ishin: lutja e mëngjesit, veshja e uniformës, nisja për në raundin e radhës të ruajtjes së paqes në qytezën kaherë të paqtë ku ishte caktuar. Ditët e shkuara nuk kishin sjellë ndonjëherë më shumë se trazirën e zakonshme të një xhandari që ndalon trazovaçët a kriminelët tipikë, aq sa lejonte ajo qytezë me pesëmijë banorë. E megjithatë, ai besonte se, njësoj si pritshmëria për mirësinë e njerëzve, jetës e sidomos punës së tij i duhej dhënë edhe dyshimi i përplasjes me ligësi të dala nga errësirë e panjohur për atë qytet, në kohën më të papritur. Jo më larg se dhjetorin e shkuar ishte ai që i thërriti vartësit e tij në një stërvitje simuluese të një situate pengmarrjeje në një supermarket të zonës. Kush e dinte sa me vlerë do t’i ishte ajo stërvitje të gjithëve një ditë?

Nënkolonel Arnaud Beltrame / Lieutenant-Colonel Arnaud Beltrame

Fillimvera e këtij viti ruante një datë të rëndësishme për të. Katolik praktikues, ai dhe zonja e tij Marielle do t’i shtonin ceremoninë kishtare martesës së tyre civile dyvjeçare. Por 23 marsi 2018 do të kërkonte prej tij të shndërrohej nga princi i kaltër i zonjës së tij në kalorësin me armaturë të shndritshme të një zonje tjetër, deri atëherë të panjohur. Në atë qytezë të qetë, një vetëidentifikues me të ligën e ardhur nga larg iu përgjigj situatës a thua të parandjerë të pengmarrjes pikërisht në një supermarket. Nuk ishte hera e parë që jeta e tij vihej në rrezik për të tjerët; tashmë kishte katër dekorata trimërie në shtatëmbëdhjetë vite karrierë në detyra e vende të ndryshme. Por kjo do të ishte thirrja e tij përfundimtare, në një akt që do t’u kujtonte shumë të tjerëve më pas se tokat tona ende lindin heronj.

Pengmarrësi kishte sosur tashmë jetën e tre personave kur Arnaud mundi të hynte në supermarket. Shumica e pengjeve të tjerë ishin shpëtuar, por një grua kishte mbetur pas. Arnaud kuptoi shpejt se do të ishte jeta e saj ose e tija; nuk do të mund të dilnin të dy gjallë që aty.

Askush nuk do ta zbulonte burracakërinë e tij, mendoi me vete, nëse zgjidhte të mos zinte vendin e zonjës së kërcënuar. Pengmarrësi do ta vriste zonjën me siguri, kur kolegët e tij ta rrethonin pashmangshmërisht. Askush nuk do të mund të tregonte se ai mund ta kishte shpëtuar edhe pengun e fundit. Por edhe sikur të mundeshin, kush kritikon më sot ruajtjen e lëkurës tënde? Ai kishte rrezikuar shumë tashmë, ishte i vetëm aty, dhe kishte shansin t’i kthehej planeve që për jetën e vet. Askush nuk do të dinte gjë e askush nuk do të mund ta qortonte.

Askush përveç ndërgjegjes dhe Zotit të tij. Gjithë ato mendime kishin zgjatur një çast, derisa iu kujtua se Dikush kishte zënë vendin e tij dikur, në një shkëmbim shumë më të kushtueshëm. “Më merr mua në vend të saj”, i thirri pengmarrësit, “një xhandar për një civil!” Shkëmbim i vlefshëm, i pranuar menjëherë.

Me kujdes, Arnaud kishte lënë telefonin e tij hapur, që kolegët e tij të dinin gjithçka që po ndodhte. Siç pritej, ata hynë me forcë dhe e rrethuan pengmarrësin në pak kohë. Ishte fundi i pengmarrjes, fundi i pengut dhe pengmarrësit njësoj. I qëlluar me armë e goditur me thikë, Arnaud kaloi në përjetësi pak orë më vonë, teksa zonja e tij vigjilonte mbi krye. Ceremonia e tyre u shty për një takim të përjetshëm në praninë hyjnore.

Të parët e Arnaud shkruanin dikur për të bukurën e fjetur në pritje të një luftëtari që të përshkonte pyllin e mallkuar, të mundte dragoin që e ruante dhe ta shpëtonte nga kthetrat e së ligës. Ai vetë nuk mendonte se një ditë do të thirrej heroi i një historie të ngjashme përshtatur dragonjve modernë. Me gjithë pikëllimin dhe trishtimin për ndarjen me të, askush nga ata që e njihnin nuk priste më pak prej tij, një kalorësi modern formuar në vlerat e lashta të popullit të tij e gjithmonë i kujdesshëm që armatura e tij e shndritshme të mos ndryshkej nën cinizmin, egoizmin a përkohshmërinë e kohës.

Rrallë hasen njerëz të bukur brenda e jashtë, të skalitur në mënyrë të tillë që parimet e tyre nuk humbasin në tronditjen a në shpejtësinë marramendëse të situatave kur duhet të shfaqen. Aq më rrallë hasen njerëz shpresëdhënës se jemi ende mirë, se ende mbajmë mend nga ç’vlera jemi mbrujtur, se ende kemi aftësi për madhështi. Arnaud Beltrame nuk është lloji i heroit për t’u kujtuar vetëm sa zgjat një kohë zie. Arnaud Beltrame është heroi për t’u festuar si pjesë e panteonit të heronjve që tokat tona lindin kohë pas kohe, në numra që kanë nevojë për gjallërim. Pak janë të zgjedhur në sakrificë si e tija, por shumë janë të thirrur t’i ngjajnë në vlerë. Kush dëshiron t’i përgjigjet thirrjes?

Nënkolonel Arnaud Beltrame gjatë një ceremonie ushtarake / Lieutenant-Colonel Arnaud Beltrame during a military ceremony

(This article is part of a series being published on the "Unë Besoj" webpage (http://unebesoj.org/), with the aim and hope of bringing forth worthy examples of manhood, in so much need of restoration nowadays.)

Arnaud Beltrame thought it would be the usual day. After all, his days were such: saying the morning prayer, putting on the uniform, and on to the next round of keeping the peace in the always-peaceful small town he was appointed to. Previous days had never presented more trouble than the usual work of a gendarme stopping typical punks and criminals in a town of five thousand residents. However, he believed that life and especially his work needed to not only be granted the expectation of the goodness of people, but also the suspicion of sometime crashing into evils arising from darkness unknown to that small town, at the most unexpected of times. Last December he had led his subordinates in a training simulating a hostage situation in a local supermarket. Who knew of what worth it would be all one day?

An important date awaited him in early summer this year. A practising Catholic, he and his lady Marielle would have a church wedding ceremony, following their civil union of two years ago. The 23^rd of March 2018 would demand of him to turn give up the Prince Charming title for his lady and assume that of a knight in shining armour for another lady, a stranger until that fateful day. In that quiet town, someone would answer his eerily predicted hostage situation, a person self-identifying with evils of lands far away. It was not the first time he would put his own life in line for that of other – he already had four bravery medals in a seventeen-year-long career. This was nonetheless his final call, in an act that would remind many of the fact that our lands still beget heroes. 

The gunman had already terminated the lives of three persons when Arnaud was able to enter the supermarket. Most of the hostages had been rescued, but a woman was still left behind. Arnaud soon understood it would be either his or her life – they could not both walk out of that place alive.

No one would ever expose his cowardice should he choose not to step in for the lady in distress, he thought to himself. The gunman would certainly kill her when his colleagues inevitably surrendered him. No one would tell that he could have saved the last hostage too. Even if they could, who is ever criticised nowadays for saving their own skin? He had already risked too much – he was there alone, and he still had the chance to go back to his plans for life. No one would know and no one would reproach him.

No one but his conscience and his God. All those thoughts had lasted a single lingering moment, until he was reminded Someone had once stepped in for him, in a far more costly exchange. “Take me and let her go,” he called on the gunman, “a gendarme for a civilian!” It was a valuable exchange; it was immediately accepted.

Arnaud had carefully left a line open on his cell phone, so that his colleagues would be aware of everything that was going on. As expected, they stormed into the shop and surrounded the gunman in no time. It was the end of the situation, the end of both hostage and gunman. Shot and stabbed, Arnaud passed into eternity a few hours later, as his lady watched over him, their ceremony postponed for an eternal meeting in divine presence.

Arnaud’s ancestors once wrote of the sleeping beauty waiting for a warrior to pass through the cursed forest, defeat the dragon holding her captive, and save her from the claws of evil. He never thought he would one be called the hero of a similar story, adapted to modern dragons. Heartache and sadness aside, those who knew him never expected anything less of him – a modern knight modelled in the ancient values of his people, always diligent in not letting his shining armour rust in the cynicism, selfishness or temporality of the times.

Rarely does one run into an inside-out beautiful person, seasoned so as never to let their principles perish in the shock or vertiginous momentum of situations calling for them to appear. Seldom does one run into person who fill you with the hope that we are still doing alright, that we still remember of what values we are moulded out, that we still tend towards greatness. Arnaud Beltrame is not the kind of hero to only be remembered to the end of a mourning period. Arnaud Beltrame is a hero to be cherished as part of the pantheon of heroes our lands beget time after time, in numbers that plead for revival. Few are chosen in sacrifices like his, but many are invited to resemble him in value. Who is up to the call?