Njeriu është me afat / The deadline on man

-
"Plaku dhe i riu", skicë nga Leonardo da Vinçi / "Old man and youth", sketch by Leonardo da Vinci

Në 2014, po prisja një shoqe e ndërkohë po lexoja një libër në anë të rrugës, e më afrohet një i moshuar e më thotë: “Çfarë thotë libri, do bëhet më mirë a më keq bota?”

Kështu nisi një bisedë në lidhje me Zotin, dhe ai ishte i bindur se Zoti i mban ca më shumë me hatër e ca të tjerë më pak. Nga fundi, më tha: “Po mirë, pse nuk më godet tani Zoti mua, që po flas kështu për Të?”

“Po të mban me hatër!”- i thashë.

Ngeli për momentin e pastaj e kaloi bisedën te lëvdatat për Enver Hoxhën. Çfarë shikimi pati kur i thashë se heroi i tij ka shumë gjasa të jetë në ferr tani!

Më bëri të rivlerësoj lumturinë e njohjes së Perëndisë në një moshë të re, kur shpirti është ende i freskët dhe kërkues. “Kërkoni Zotin ndërsa mund të gjendet, e thirrni ndërsa është afër.” – Isaia 55:6

Nuk e di nëse zotëria i moshuar jeton ende, apo nëse e ka gjetur hatrin e Zotit.




Back in 2014, I was waiting for a friend of mine while reading a book in a street corner. An elderly man came near and asked me, “What does your book say? Will the world get better or worse?”

Thus a conversation on God began. The elderly man was convinced that God favoured some people more than He does others. By the end of the conversation, he told me, “Alright, why does not God strike me right here and now, since I’m speaking badly of Him?”

“He is favouring you!” I replied.

He was silent for a few moments, taken aback. Then he changed the conversation to praise for never Hoxha (the former communist dictator of Albania). I will never forget his face when I told him his hero is very probably in hell right now!

That elderly man made me appreciate anew the joy of knowing God in your youth, when the soul is still fresh and searching. “Seek ye the Lord while he may be found, call ye upon him while he is near.” – Isaiah 55:6

I do not know whether the old man is still alive, or whether he has found the Lord’s favour.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

"Afër detit, afër mbretit.". Glauku, mbreti që rriste mbretër.

-
Image
Pirro dhe molosët në oborrin e Glaukut dhe Beroeasë. Beroea ishte molose, por emri i saj do të thotë borë, veri. Molosët dhe taulantët janë njësoj veriorë/malësorë/pyjorë, veçse të vendosur në zona të ndryshme. Mbreti Glauk (ose Glaukia) i fisit të madh të taulantëve, një prej gjashtë fiseve të para ilire, mbretëroi në vitet 335 – c. 302 para Krishtit. Ilirët nuk janë qeverisur kurrë si popujt e tjerë rrethues, me burokratë, struktura të korruptueshme shteti të mirëfilltë, etj., por prej kryepleqsh, të parësh të fisit, i cili, teksa rritej në numër, bëhej gjithmonë e më i fortë, e po kështu edhe prijësi i tij. Në këto kushte, mbretit Glauk fjala nderuese e deri diku përkëdhelëse “Lalë” e të tijës Shqipëri e Mesme i shkon më së miri. Emri i tij me shumë gjasa vjen ose është frymëzuar prej krijesës mitologjike Glaukus, një lloj hyjnie deti i epokave ilire e që do të thoshte “blu në të gjelbër”. Duke qenë se mbretëria e tij ishte pikërisht e vendosur buzë detit Adriatik dhe
Read more

"Vasha e bukur dhe trimi i ushtrisë së Skënderbeut", treguar prej Mitrush Kutelit

-
Image
Ilustrim nga Gazmend Leka për "Tregime të moçme shqiptare" Ishin dy vasha, sa të bukura aq të mira. Duheshin si motra; s’ndaheshin kurrë: bashkë në valle, bashkë për ujë, bashkë për thana, kudo, Njëra kish një vëlla të hijshëm si veten, po më të gjatë, trim. Ky kish shkuar të luftonte në ushtrinë e Skënderbeut, ndiqte e dëbonte turqit që kishin shkelur truallin e Arbrit. Ajo që kish vëllanë në ushtrinë e Skënderbeut i thosh shoqes: “Ti je e mirë si buka e ngrohtë. Unë s’të lë pa të marrë për tim vëlla; dua të të kem kunatë.”.   Vasha tjetër skuqej, ulte kryet. Shoqja bënte buzën më gaz dhe i vinte të dy duart mbi sup, i thosh prapë: “Kur shkoi për luftë më porositi të të them…” Dhe shu-shu-shu, diç i thosh në vesh. Ajo tjetra skuqej dhe më shumë, i vakeshin sytë e shkruar, po shoqja e sillte si e sillte fjalën dhe e bënte të qeshte. Dhe kur qeshte vasha, dukej sikur ishte gjithnjë pranverë, sikur vezullonte vesa nëpër lule. Një ditë i thirri shoqja shoqes: “Vemi motër
Read more

Ramë Habili, Lala që s'e kapte plumbi.

-
Image
Ramë Habili, vdiq 23 qershor 1951. Në hierarkinë time kombkujtuese, sot është radha e luftëtarëve për liri. Duke parë paradën e turpshme komuniste në bulevard (qëllimi parësor i së cilës është përçarja popullit, gjë për të cilën do të shkruaj veçmas), m’u duk më me vend të flas për atë që pa harxhuar më shumë se një plumb municion vrau pinjollin komunist Kajo Karafili (Kanan Tafili): do të flasim për trimin dhe bajraktarin e fshatrave kavajas, Ramë Habili. Ky është një personazh në kufijtë e legjendës në fisin tim (jo anëtar i tij), me gjithë historitë e shumta që tregoheshin për të dhe drojën e qartë që i ruhej emrit të tij edhe shumë kohë pas vdekjes. Ramazan Habili, i biri i Abaz Aga Habilit, lindi në fshatin e thellë kavajas Gjinaj-Habilajt në 1895 në një familje patriote që nderonte mbretin dhe si ligj të vendit njihte lirinë. Familja kishte pozitë shumë të nderuar e të druajtur në krahinën e Kavajës e më gjerë në Shqipërinë e Mesme, duke ruajtur në mënyrë të palëkundur
Read more