Jung, dashuria për tjetrin nis nga dashuria për veten

“Pranimi i vetvetes është thelbi i gjithë problemit moral dhe epitoma e një pamjeje të plotë për jetën. Të ushqej të uriturit, të fal një fyerje, ta dua armikun në emër të Krishtit – të gjitha këto janë pa dyshim virtyte të larta. Atë që i bëj më të voglit të vëllezërve të mi, ia bëj Krishtit. Por, po sikur të zbuloja se më i vogli mes tyre, më i varfri i lypsarëve, më i pafytyri i gjithë fajtoreve, armiku dora vetë – sikur këta të ishin brenda meje, dhe se unë vetë qëndroj në nevojë të mëshirës së mirësisë sime – se unë vetë jam armiku që duhet dashur – çfarë ndodh atëherë? Si rregull, sjellja e të krishterit tjetërsohet; vëllait brenda nesh i themi “Raka”, e dënojmë dhe tërbohemi kundër vetes. E fshehim veten nga bota; refuzojmë të pranojmë se e kemi parë ndonjëherë këtë më të ulëtin e më të ulëtëve që është brenda nesh.” – Carl Jung, “Njeriu modern në kërkim të shpirtit”, 1933