Jung, dashuria për tjetrin nis nga dashuria për veten
“Pranimi i vetvetes është thelbi i gjithë
problemit moral dhe epitoma e një pamjeje të plotë për jetën. Të ushqej të uriturit,
të fal një fyerje, ta dua armikun në emër të Krishtit – të gjitha këto janë pa dyshim
virtyte të larta. Atë që i bëj më të voglit të vëllezërve të mi, ia bëj
Krishtit. Por, po sikur të zbuloja se më i vogli mes tyre, më i varfri i lypsarëve,
më i pafytyri i gjithë fajtoreve, armiku dora vetë – sikur këta të ishin brenda
meje, dhe se unë vetë qëndroj në nevojë të mëshirës së mirësisë sime – se unë
vetë jam armiku që duhet dashur – çfarë ndodh atëherë? Si rregull, sjellja e të
krishterit tjetërsohet; vëllait brenda nesh i themi “Raka”, e dënojmë dhe tërbohemi kundër vetes. E fshehim veten nga
bota; refuzojmë të pranojmë se e kemi parë ndonjëherë këtë më të ulëtin e më të
ulëtëve që është brenda nesh.” – Carl Jung, “Njeriu modern në kërkim të shpirtit”,
1933
Comments
Post a Comment